Vanochtend in alle vroegte wilden we een douche nemen, maar er kwam alleen maar koud en bruin water uit de kraan. Brrrrrr . De receptie vertelde dat men er mee bezig was, maar ja het was een oud gebouw…… Omdat we de veerboot moesten halen hebben we er verder maar geen punt van gemaakt. Het inschepen verliep heel apart en anders dan we gewend zijn. Op de boot zelf moesten we nog een rondje rijden. Kleine auto’s moesten achteruit in parkeren en de grotere “tanks” werden overdwars neergezet. Boven waren er twee café’s, een speciale truckers lounge, een winkeltje en vliegtuigstoelen, maar wel met drie keer zoveel ruimte. De airco stond ijskoud, dus ook hier hadden we moeite om warm te worden, maar na ontbijt en koffie lukte het dan toch. Toen we terug beneden kwamen leek er een onontwarbare knoop aan auto’s op het dek te staan, maar we zijn zonder deuken aan land gekomen. We zijn nu in Digby, aan de andere kant van de Bay of Fundy. Ook hier een groot getijde verschil. Digby is een heel leuk plaatsje, eigenlijk het eerst plaatsje dat echt een centrum heeft. Er zijn leuke winkeltjes, dus ………shoppen! Vanaf nu gaan we ons reistempo verlagen om straks alle indrukken te kunnen verwerken en uitgerust weer thuis te komen. In dit hotel gaat dat zeker lukken, het is gevestigd in een oud kasteeltje, heel sfeervol. Eromheen ligt een mooie tuin en een bos. We hebben daar vanmiddag nog een trail gelopen, maar werden al snel weer lek geprikt, zodat we er maar een powerwalk van hebben gemaakt. Het personeel is internationaal, want toen ik bij het inchecken de voucher aan de receptioniste gaf schakelde ze gelijk over op Nederlands en begon enthousiast te vertellen dat ze een stage deed voor de hotelschool gedurende zeven maanden op verschillende lokaties in Canada. Hoe leuk is dat!
Saint John
We zijn vandaag op tijd vertrokken naar Saint John, na voor de laatste keer van de kolibries genoten te hebben, omdat we op tijd in de stad wilden zijn. Om op te schieten nemen we een stukje autobaan. Hoezo autobaan, waar zijn al die auto’s? Wat is het toch heerlijk autorijden in Canada. We komen om 12.00 uur al aan en ploffen gelijk op een terras neer. Saint John blijkt een hele relaxte stad te zijn. Vanuit het hotel (9de verdieping) hebben we een mooi uitzicht over de stad. We zitten bij de haven en hebben ook uitzicht op de beach volleybal velden die hier zijn aangelegd. We brengen de hele middag in de stad door. Hier geen oude houten huizen, alles is van steen. De bewoners spreken of engels of arcadisch frans en dat klinkt heel anders dan wij het hebben geleerd. Onze reisorganisatie omschreef het als: “Zoals Erik Hulzebosch Nederlands spreekt”. En inderdaad, je kan er bijna niks van maken. Ooit was Saint John de derde haven van de wereld, het verval trad in toen houten schepen uit de gratie raakten. Downtown Saint John is zeker de moeite waard. Hoogtepunt is the Old City Market die nog steeds in gebruik is. Natuurlijk zijn we daar gaan kijken. Morgen is het even doorbijten want dan loopt de wekker om 5.30 uur af. We gaan namelijk met de veerboot weer terug naar Nova Scotia.
Eb en vloed
Terwijl de kolibries al weer dansen voor de ramen zitten we aan het ontbijt met een piano muziekje op de achtergrond: “What a wonderful world”. Voor het eerst sinds tijden wordt de zon een beetje afgeschermd door wat sluierbewolking, maar met 19 graden is het prima weer voor ons plan van vandaag: het lopen van een aantal trails in Fundy National Park. We lopen naar een waterval en vervolgens rond een meertje. We zien een beverburcht, maar de familie bever laat zich niet zien. New Brunswick is bekend om zijn overdekte bruggen, waarvan er één in het National Park ligt en ook die gaan we bekijken. Terug in Alma is het inmiddels hoog water geworden en de bootjes die eerst op het droge lagen liggen nu te dobberen in het water. Later op de dag zien we het bijna eb worden zo hard gaat het. Morgen gaan we weer rijden door Hill Billy Country. We gaan op bezoek in Canada’s oudste stad: Saint John.
New Brunswick here we come
Na een schitterende zonsondergang gisteravond zijn we vanochtend op tijd vertrokken. Met pijn in ons hart, want de vuurtoren was een super plek. We verlaten PEI via de Confederation Bridge, die in 1997 is gebouwd. Aan deze brug zit een stukje vaderlandse trots vast, want Ballast Nedam was één van de bouwers samen met een Franse en een Canadese partner. Hij lijkt een beetje op de Zeelandbrug, maar is met 13 km tweemaal zo lang en met 60 meter zevenmaal zo hoog. De 44 pijlers staan 250 meter uit elkaar om in de winter de 4 meter dikke ijsgang te kunnen weerstaan. De brug is veel breder dan de Zeelandbrug en dat rijdt een heel stuk prettiger. Het is een schitterend bouwwerk om te zien. We stoppen gelijk aan de overkant, van waaruit prachtige foto’s van de brug te maken zijn. Onderweg eten we een broodje en raken in gesprek met 3 wielrenners, die uit Montreal kwamen en in New Brunswick een huisje hadden gehuurd om daar te kunnen fietsen. We krijgen gelijk allerlei tips waar de lobster goed is. Bij de Hopewell Rocks stoppen we voor de laatste keer onderweg. De Flower Pot Rocks zijn hiervan de bekendste en dat blijkt want er is een enorme toeristenfabriek rond heen gebouwd. We hebben geluk dat het laag water is, zodat we ook naar de rotsen toe kunnen lopen. Er is hier namelijk een enorm getijde verschil van 16 meter in iets meer dan 6 uur. Daarna rijden we nog een half uurtje door naar Alma, waar we een hotel opzoeken. Omdat het al redelijk laat is eten we ook in het hotel en daar komt de verrassing van de dag. Aan ieder raam in het restaurant hangt een drinkreservoir en daar komen kolibries op af. Nog nooit zo van dichtbij zo goed kolibries kunnen bekijken!
Patato Day
Vanochtend hebben we ons voor het eerst verslapen. Het slaapt ook wel heel lekker op het ritme van de golven van de oceaan. We hebben ons eigen ontbijtje gemaakt, want het is hier help yourself. Na een onweersbui vannacht is het afgekoeld tot zo’n 20 graden, maar het is nog steeds prachtig weer. Vandaag stond in het teken van de aardappel, want daar is PEI beroemd om. Ze hebben hier echt heerlijke aardappels en aardappeleter als ik ben konden we niet om het Patato Museum heen. Je zou denken hoe kun je daar nu een museum van maken, maar het was best groot en nog leuk ook. Heel breed, de Aardappeleters van Vincent van Gogh waren bijvoorbeeld niet vergeten. In het restaurant kun je aardappels eten op alle mogelijke manieren. Wij hebben het bij de aardappelsoep gehouden. Toen we buiten kwamen zaten er overal mensen op stoeltjes langs de kant van de weg en het was duidelijk dat er iets stond te gebeuren. Het bleek de optocht te zijn van het Patato Blossom Festival dat dit weekend plaatsvindt. Vooraf gegaan door twee doedelzakspelers kwam er een bonte stoet langs die het midden hield tussen de reclame karavaan van de Tour en een carnavalsoptocht. Heel veel oude tractoren en oldtimers. Super leuk om te zien. Het publiek werd getrakteerd op snoepjes en ijsjes. We maakten echt deel uit van de lokale folklore. Toen één van de oldtimers er mee op hield heeft Kees nog geholpen om hem aan de kant te duwen. Vanmiddag hebben we nog even lekker gerelaxed op ons balkon. Morgen gaan we Prince Edward Island verlaten en trekken we verder naar New Brunswick.
Going West
Vanochtend heel gezellig ontbeten met een Canadees stel, waarvan de grootvader van de man destijds uit Zweden naar Canada is vertrokken. De man had een eigen loodgietersbedrijf gehad en was net met pensioen. Ze waren op PEI om hun dochter en kleinkinderen te zien. Zo gaat dat hier als je allebei in een ander deel van Canada woont. Je spreekt ergens in het midden af op een mooi plekje en brengt enkele dagen met elkaar door. Wij kunnen ons daar niks bij voorstellen, maar hier is dat heel gewoon. Hierdoor zijn we wat later gaan rijden, maar vandaag is het een lekker kort ritje. Tussen de middag komen we al aan op onze bestemming van vandaag: West Point Lighthouse. Dit is een vuurtoren uit 1875 waar een klein hotel aan vast zit. Het leek ons aanvankelijk wel leuk om in de vuurtoren te overnachten, maar op advies van het reisbureau hebben we dat niet gedaan en dat is maar goed ook, want iedereen die de vuurtoren gaat beklimmen komt langs je slaapkamer en de kamer ligt zo laag dat je ook nog geen uitzicht hebt. In het hotel hebben we nu een schitterend uitzicht op het strand en de zee. We wonen praktisch op het strand. Vanmiddag hebben we een heerlijke strandwandeling gemaakt en na de koffie hebben we de vuurtoren beklommen en het museum bekeken. Het is hier ook redelijk afgelegen. In West Point Harbour zit één snacktentje, dus daar gaan we het vanavond maar mee doen. Daarna gaan we met een lekker drankje op ons balkon kijken hoe de zon in de zee zakt!
Anne of Green Gables
Vandaag zijn we door het Prince Edward Island National Park gereden, oftewel de Green Gables Shore, naar Cavendish. Het is altijd leuk om tijdens de vakantie een boek te lezen, waarvan het verhaal zich afspeelt in de streek waar je op dat moment bent. Dat kan hier maar één boek zijn: Anne of Green Gables van Lucy Maud Montgomery. Roodharige Anne met sproetjes en vlechtjes is een weesmeisje dat geadopteerd wordt door een broer en een zus die tot dat moment een teruggetrokken leven leiden op hun boerderij. Zij hebben besloten een jongen van zo’n 10 of 11 jaar te adopteren, zodat die mee kan helpen op de boerderij. Er gaat echter van alles mis in de communicatie en uiteindelijk krijgen zij Anne, die met haar spontaniteit hun hele leven op z’n kop zet. De schrijfster werd op PEI geboren en het Green Gables House in Cavendish heeft model gestaan voor het verhaal. Het boek is in meer dan 30 talen vertaald. Voordat we Cavendish bereikten hebben we nog een stop gemaakt bij een Art Gallery waar ook een hele mooie beeldentuin bij was. Echt een leuke plek voor een koffiestop. Vanmiddag zijn we bij Anne op bezoek geweest in het Green Gables House. De eerste plek hier op PEI waar het druk was, het is dan ook de attractie van het eiland. Ook hebben we daar nog twee trails gelopen. Op de borden langs de trails staan fragmenten uit de boeken van Lucy Maud Montgomery. Daarna hebben we ingecheckt bij de Kindred Spirit Country Inn en de rest van de middag lekker lezend in Anne of Green Gables doorgebracht op de veranda. Waar kun je dat beter doen dan hier?
Lost in the Valley
We hebben Charlottetown verlaten en pikken bij Cardigan de East Coastal Drive weer op. De bewegwijzering laat hier op PEI nogal te wensen over en we rijden een paar keer verkeerd. Borden staan bij voorkeur achter een boom en plaatsen op de kaart blijken vaak niet meer te zijn dan een nederzetting met 1 of 2 huisjes. Het is een beetje als rijden in België. Na een bewolkte ochtend breekt om 12.00 uur de zon door en we lunchen aan het strand bij Souris. De natuur is prachtig, groene valleien met gele en paarse bloemen, de bekende romantische huisjes, waar af en toe de was aan de lijn wappert. Bij het East Point Lighthouse maken we nog een stop. Deze vuurtoren is te bezichtigen en we klimmen naar boven en genieten van het mooie uitzicht. Beneden mogen we ons naam in het gastenboek schrijven en een speld prikken op de wereldkaart waar we vandaan komen. Zeeland is wel heel klein op deze kaart, wat Kees de opmerking ontlokt: “Kijk uit dat je niet in België prikt” . Bij Morell houden we het voor gezien en checken in bij een resort, gelegen aan een golfbaan met uitzicht op de oceaan. We maken een wandeling en pauzeren nog even op het strand. Het is Waddenweer, zoals wij dat noemen, 27 graden met zon en wind en het is heerlijk op het strand. ’s Avonds tijdens het eten raken we aan de praat met een serveerster, die geboren is in Frankfurt en 10 jaar geleden naar Canada is geëmigreerd, omdat haar vader daar als truckchauffeur gemakkelijk werk kon krijgen. Oorspronkelijk komen haar ouders uit Polen en zij studeert nu medicijnen aan de universiteit van Warschau (engelstalige opleiding) en is voor vakantie terug in PEI. Gespreksstof genoeg dus. Morgen gaan we dit deel van PEI verlaten en dan gaan we verder naar Green Gables Shore.
The fairytale of Charlottetown
Er was eens een mooie victoriaanse stad met heel veel groen in 1700 door de Fransen gesticht. Na de Engelse overname in 1763 werd de plaats vernoemd naar Charlotte Sophie, de echtgenote van King Georg III. Hier begonnen in 1864 de besprekingen om de provincies van Canada te verenigen, wat in 1867 leidde tot de Canadese Confederatie. Charlottetown wordt ook wel Canada’s Birthplace genoemd. In deze stad, die één groot openluchtmuseum lijkt, brengen we een hele dag door. Na een French toast met berries en warme maple syrup zijn we helemaal klaar voor de Heritage Walk. We lopen langs de City Hall, St. Paul’s Church (de oudste kerk van het eiland), het Province House, de St. Dunstan’s Basilica en niet te vergeten alle fantastische oude houten huizen, met schitterende details. Zo af en toe staat er één tussen wat een uitdaging zou zijn voor het programma “Ik vertrek” , maar over het algemeen zien ze er prachtig uit. De stadsomroeper en mensen in authentieke kleding lopen door de stad. Ook de gidsen van de georganiseerde stadswandelingen hebben nostalgische kostuums aan. Na al deze cultuur kiezen we ’s middags voor de Waterfront Walk. Het is opnieuw heerlijk weer en aan de waterkant is het prima toeven. We lopen over de boardwalk en kopen een ijsje bij Cows. Op Peakes Wharf genieten we van een live optreden met Ierse folkmuziek. Eén van de songs was: “This town is magic” en dat blijkt als we terug naar het hotel lopen. In één van de vele parken wordt een spelletje croquet gespeeld door een chique gezelschap, waarbij de heren gekleed zijn in jacquet en een hoge hoed met een wandelstok en handschoenen in de hand. Voor we het weten worden we aangesproken: “May I introduce myself, my name is ……….enzovoort” En voor je het weet speel je mee in een toneelstukje. Tenslotte heb je hier ook nog de Boutique Shopping Walk. Hier vinden we een Canada hardloop shirt, dat zal straks een enorme stimulans zijn om alle kilo’s die we hier aankomen er weer af te krijgen.
Prince Edward Island
Vandaag hadden we de keus tussen vroeg opstaan en in het hotel ontbijten of heel vroeg op staan en op de boot ontbijten. Het werd het eerste, want het is tenslotte vakantie. Na een heerlijk ontbijt met de nodige eieren (sunny side up) zijn we er klaar voor. Prince Edward Island (PEI) here we come. Om 8.00 uur stonden we in de rij voor de boot van 9.30 uur. Om zeker te zijn van een plek moet je anderhalf uur van tevoren aanwezig zijn (het is nog net geen vliegen). We hadden het gevoel alsof we naar een Waddeneiland gingen. Het weer op Nova Scotia was schitterend, maar halverwege de overtocht werd het vreselijk mistig, zodat er een mannetje op de uitkijk gezet werd. Na anderhaf uur varen kwamen we aan op PEI en daar was het weer zonnig. Een aantal dingen vielen ons gelijk op: er zijn veel aalscholvers, het landschap is heel liefelijk (op Nova Scotia is het ruiger) en de afstanden zijn veel geringer als op Nova Scotia. Toen we van de boot kwamen zijn we gelijk aan de East Coastal Drive begonnen tot Montangue, waar we bij het haventje heerlijk op een terrasje hebben gezeten. Daarna hebben we koers gezet naar de hoofdstad Charlottetown. Het hotel is net een museum met antieke meubels op de kamer , zwart-wit foto’s boven het bed en nostalgische kranen in de badkamer. Het restaurant is in dezelfde stijl met Engels bloemetjes behang. Morgen hebben we een hele dag voor de verkenning van de stad.
