Zeven + zeven

Op de laatste vakantiedag slapen we uit en doen lekker lang over het ontbijt. We zetten zelf nog even koffie en daarna moeten we toch echt om 11.00 uur uitchecken. We hebben de bagage in de auto gedaan en zijn toen gaan wandelen, want voor een lange vlucht is het wel lekker om nog even wat te bewegen. Voordat we naar het vliegveld reden hadden we ook nog alle tijd om te zonnen op het strandje aan het meer bij het hotel. Zo’n laatste dag met een nachtvlucht terug voel ik me altijd een beetje een zwerver. Het geld is (bijna) op en je hebt niet echt een eigen plek meer. In het Hank Snow museum hadden we gelezen dat hij op een gegeven moment slechts 12 dollar op zak had, maar wel in een Cadillac reed omdat hij dat bij zijn status als artiest vond passen. Met 8 dollar, een volkswagen Jetta en weemoedige gedachten staan wij er naar mijn gevoel nog minder goed voor. Het vliegveld van Halifax is heel relaxed. Het is een international airport, maar de enige internationale vlucht die avond is die van ons naar Reykjavik. Voor de rest alleen maar binnenlandse vluchten. Het inleveren van de auto gaat razendsnel en we hebben dan ook nog alle tijd om wat te gaan eten. Het vliegtuig zit helemaal vol. We vertrekken redelijk op tijd en van de vier uur die deze vlucht duurt vliegen we nog 1,5 uur over Canada, wat een groot land is het toch. We vliegen ook nog over Charlottetown op Prince Edward Island, één van de hoogtepunten deze reis. In Reykjavik regent het deze keer, maar het is gelukkig minder koud als op de heenreis. Binnen een uur tijd vertrekken er drie vluchten naar Amsterdam en we hebben drie stoelen met z’n tweeën, heerlijk wat een ruimte! Als we uiteindelijk landen na eindeloos rondjes boven Amsterdam te hebben gedraaid hebben we zeven uur gevlogen. Dit keer is het waanzinnig druk op Schiphol. We staan bijna een uur bij de bagageband, waar bagage van zeker vier verschillende vluchten op komt. Inmiddels hebben we weer honger en gaan nog even een broodje eten. Daarna naar de NS informatiebalie, want er zijn werkzaamheden op het spoor en we willen vragen wat de beste optie is in verband met de koffers. Als we daar de lange rijen zien zinkt ons de moed in de schoenen en besluiten we maar gewoon de trein te pakken en het aan de conducteur te vragen. Maar ja, als je zo’n man of vrouw nodig hebt dan komen ze natuurlijk niet langs en in Den Haag gaat het op Hollands Spoor al mis. Bij Delft staat een trein met panne en we moeten er allemaal uit. Verdere informatie wat te doen ontbreekt. We stappen op de trein die Rotterdam als eindpunt heeft. Dan zijn we weer een klein stukje dichter bij huis. Vanaf Dordrecht zouden er bussen rijden naar Roosendaal, dus pakken we de Sprinter naar Dordrecht en daar staat inderdaad een NS bus bij het station. Alleen deze bus gaat niet naar Roosendaal, dan moeten we in Zwijndrecht zijn. Dus met dezelfde trein als we gekomen waren weer terug naar Zwijndrecht en daar staat dan de goede bus. We krijgen er wel nog een gratis site-seeing bij door het Brabantse land, want we stoppen nog drie keer voor Roosendaal. In Roosendaal is de trein naar Vlissingen net vertrokken, zodat we nog een bakje koffie scoren om wakker te blijven. In de trein bellen we met “taxi Brigitte” en zo komen we dan toch thuis. Vanaf de landing op Schiphol hebben we ook hier zeven uur over gedaan. Als we ’s avonds om 21.30 uur naar bed gaan zijn we precies 32,5 uur wakker. In onze dromen komt de hele geweldige vakantie weer voorbij: de mooie natuur, het super fijne weer, de leuke ontmoetingen en de verschillende accomodaties met ieder hun eigen charme, variërend van super de luxe tot de cottage waar het kofferrekje instortte, de vloer golven had als van de oceaan, alle deurtjes scheef in de kastjes zaten en de laden eerst niet open konden en vervolgens niet meer dicht. Wij hebben veel plezier beleefd aan deze reis en uit alle reacties via het weblog, facebook en e-mail hebben we begrepen dat velen van jullie hebben meegereisd. Bedankt voor alle reacties. Super leuk!